Ndoshta nuk do e besoni, por ka edhe një fshat që jeton pa cellular, pa borxhe, pa krime dhe mbi të gjitha pa strehim. Do dukej utopi, por që ja kështu është. Paga paguhet, larja bëhet dhe shtëpitë janë të rrethuara nga akra pyjore me një liqen për të notuar në një ditë të ngrohtë.
Shumica e ushqimeve janë gati për ju dhe mbrëmjet mund të shpenzohen në një barbeque me komunitetin duke kënduar këngë rreth zjarrit. Njerëzit bisedojnë dhe lexojnë libra. Askush nuk është i ngjitur pas telefonit dhe fëmijët nuk luftojnë për Xbox, sepse askush nuk ka një kompjuter ose TV.
Gratë janë të veshura në mënyrë modeste, mbulojnë flokët me shami, ndërsa fundet e tyre janë të gjata dhe këmishat duken si thasë.
Jeta e 300 njerëzve këtu nuk është e tyre, sepse ata po i shërbejnë një qenieje më të lartë: Jezusit. Ata duhet të kërkojnë leje për të nisur një njohje me një person që pëlqejnë. Askush nuk mund të divorcohet dhe ata nuk mund të zgjedhin punët e tyre ose të kenë ndonjë pronë.
Është një mënyrë jetese e huaj për shumicën dhe është temë e një dokumentari të ri interesant BBC1. Shumica e njerëzve nuk kanë dëgjuar për Bruderhofin, dhe nuk është habi pasi ka vetëm 3,000 anëtarë të sektit të vogël të krishterë në botë, të përhapur në të gjithë Mbretërinë e Bashkuar (ka një tjetër në Nonington, Kent dhe një i vogël në Peckham, në jug të Londrës) , Gjermani, Australi dhe Paraguai.
“Ne kemi një vizion të ndryshëm për shoqërinë tonë”, thotë Bernard Hibbs, 38 vjeç, drejtor i komunitetit në terren, i cili ka four para kamerave televizive për herë të parë.
“Nuk bëjmë konvertime, është e padobishme të përpiqemi t’i bëjmë njerëzit të bëhen anëtarë. Por ne menduam: pse të mos i tregoni njerëzve se si jetojmë? Kur dalim jashtë komunitetit, njerëzit janë të interesuar të dinë rreth nesh. Ata shqetësohen për fëmijët e tyre dhe teknologjinë, dhe si është ideja e ndarjes.
Pra, ne po tregojmë atë që kemi mësuar. Nuk është e përsosur, por nëse mund t’i inkurajojmë njerëzit që të mendojnë se si jetojnë, kjo është e mrekullueshme”, tregon ai. Komuniteti u ngrit nga parimet e Luftës së Parë Botërore në Gjermani në vitin 1920.
Një grup i krishterë, i udhëhequr nga teologu protestant gjerman Eberhard Arnold, vendosi se donin të jetonin ndryshe, duke ndjekur Predikimin e Krishtit në Mal. “Kjo ka të bëjë me njerëzit që jetojnë sipas Dhiatës së Re”, thotë Bernardi. “Njerëzit e duan njëri-tjetrin, ndajnë zotërimet dhe mbështesin njëri-tjetrin”.
Komuniteti (Bruderhof është gjerman). Ata u vunë në shënjestër nga nazistët në vitet 1930, sepse refuzuan të bashkoheshin me partinë dhe në vitin 1937 ata u detyruan të shpërndahen.
Shumë prej tyre emigruan në Angli, ku ata krijuan një komunitet të ri në Cotsëolds; grupi arriti në më shumë se 250 anëtarë, pasi u bashkua me britanikët me prirje të njëjtë.
Por ata u detyruan të largoheshin nga Anglia më 1941, kur gjermanët në grup u kërcënuan me internim dhe u shpërngulën në Paraguaj, pastaj në Amerikën e Veriut, duke u kthyer në Angli dhe Gjermani pas luftës.
Ndërsa në shumë mënyra grupi është i mbërthyer në vitet 1920, drejtojnë një biznes fitimprurës të shekullit të 21-të që financon jetesën e tyre të rehatshme.
Çdo vend është i përfshirë në kompaninë Bruderhof Community Playthings, e cila bën lodra prej druri dhe mobilje për çerdhe. Vetëm fabrika Robertsbridge mbulon një mesatare prej 17 milionë funte në vit.
Në vetëm 40 minuta, dokumentari nuk jep një pamje të plotë të komunitetit. “Shoqëria jonë është për ta dashur njëri-tjetrin dhe për t’u kujdesur për njëri-tjetrin”, thotë Bernardi. “Nëse do të dukej si pjesa tjetër e shoqërisë, nuk do të kishte asnjë pikë vlere”.