Maja e Hekurave, pika më e lartë e bllokut të Jezercës, në Alpet e Veriut,
(Këtu autori i kësaj poezie i ka kaluar të 20 verat e para të rinisë së Tij).
-Udhëtoj shpesh, (me mend), me karvanin e vrritarëve, për në bjeshkë…,në Shtyllë të Grisë-
…!
Ta duam këtë emër:-Shtylla e Grisë,
Dije mirë,kallxoja gjithëkujt, o djalë:
-T’ja dijmë kimetin…, është hyjnore,
Aty jetohet…,bash si në përrallë.
1.
Kalojmë,vijën e Dubravçit,mbi Kishë,
Marrim hijen,gështenjave përpjetë,
Flladitem njëherë,në Gurrën e Grisë,
E besoj:-Jemi nisur për në bjeshkë.
2.
Ku dahen rrugët, pushimi i parë,
Aty mblidhet karvaji i katundit,
Kokrrohet, avash, brijës Muzi Kurtit,
Nusja ma e re, gjithmonë,e fundit.
3.
Kah e Rrzuemja e Çutës,(kujdes),
Aty asht’ terr, edhe në mesditë,
Në Shtek,tu bojlia e Baram Zmajlit,
Mbarojnë gështenjat, hapen sytë.
4.
Në Fushë-Llozhën, dalim prej hijes,
Mrizi i thotë: -lamtumirë vrrinit,
Prroni i Territ, Lejthia gurbardhë,
Një test i fortë, starti i fillimit.
5.
Të jeshë sa të duash djalë i zoti,
Me korin e gjinkallave përpjetës,
Te Kroni i Morajës, del i djersitur,
Kah’ Molla e Idhët e Ara e Çelës.
Aaah, Ai-Krue don shumë kujdes,
Rinia, këtë punë mire nuk e di (!),
Edhe kali i shkumuem-buzëtharë,
Aty,(menjëheri),rrezikohet kur pi. 1)
“Si plajm bore reshë rreth majës,
Dhamtë, t’i pinë kroni i Morajës…”
(Këto dy vargje, diku i kam shkrue,
Për Kronin e bjeshkës-ujëbekue).
6.
Mbi Kodër të Morajës, leqe-leqe,
Në Tella të Poshtme duhet pushimi,
Lugut Dikçorit, Rogave të Gabelëve,
Hap-mbas-hapi,vjen rritet freskimi.
7.
Rrasa mbi Dikçur, len sherbelen pas,
Aty,nis e fry, flladi i bjeshkës Epër,
Muret e Gashit, pushimi i fundit,
Nën Qafë-Shtyllë,thik’ të përpjetës.
Gurrcin e Epër,lamë në të djathtë,
Në të majtë, Rrasën e Sukbukurit,
Lugut të Qafës, mbi ortiqet e borës,
Teferig i hollë frynë, i bjen përçukut. 2)
8.
Të rinjëve griçorë, dua tua kujtoj,
-Kujdes nën Qafë, tu Shkalla e Keqe,
Aty,kuajt ndihmohen që të ngjitën,
Patkonjtë-gaca e flakë nëpër leqe.
9.
Aaah, dhe vetëm 100 metra ma nalt,
Ndihesh Mbret, sapo shkelë në Qafë,
-Hallall,-ju thue ortigjeve ku u ngjite,
Sheh përpara një botë të pahesapë.
…!
Nga këtu, syri gjënë hapsirën e vet,
Shpirti, fort gufon, don me fluturue,
Një pushkë-haber, kërcet nga gëzimi,
Orët e bjeshkës në pritje i ka ftue…!
10.
Për gjysëm ore, në Rudinë të Liqenit,
Ndalojmë-ulim kryet kuajve,uji me pi,
Shtrihemi rudinës së butë, jeshil-llek,
Ndjehemi të lumtur, dehur,(pa raki!).
11.
Kijet byraten në stomije të rudinës,
Plisatë, me brina i gjuejnë përpjetë,
Kumona e dhenve, përcillet shpatit,
Trokaça e dhive, ushton nëpër çetë.
12.
Tani bjeshka merr një fytyrë tjetër,
Mbushur bar e lule, si nuse na pret,
Ndër breza, griçorët krushqit e saj,
Krenarë…, mbi shtratshpirtin e vet.
…!
Ta duam këtë emër: -Shtylla e Grisë,
Dije mirë, kallxoja gjithëkujt,o-djalë,
T’ja dijmë kimetin…, është hyjnore,
Aty jetohet…, bash si në përrallë.
./.
1) Në kronin e Morajës,gjithmonë duhet me pushue pak, përpara se të pish uji.
2) Perçuku = bar i gjatë dhe i fortë, që del nëpër shkembinj, grumbuj-grumbuj.
` ./.
-Nga libri “Duhama e Valbonës”, Kristalina KH, Tiranë 2016-