NË KËRKIM!
Unë këtu,
mbase dhe këtu do të jam
deri në vdekje!
Ajkunë, zbrit nga legjendat,
ta vajtojmë së bashku
Aga Omerin!
Kërkova një varr,
gjeta një hartë të copëtuar,
në këtë nënqiell si plis pellazgu,
mbushur gurë dhimbjesh,
shkapërderdhur pjesëve të atdheut!
I thirra zgjimit!
Takova dhimbjen e shamizezave,
kujtimet lënë muranave!
Përditë ndiej gjëmën
e vajin e shamibardhave!
KU I DIHET
U zura me kujtimet
e te djeshmes
Me të hidhurat të ëmblat
Të njemletat të thartat
Të zezat e të bardhat
Të gjitha i bëra lëmsh
Si në kutin e Pandorës
Një hingëllimë kali
Më tremb mendimin
e të sotmës
Uroj të mos jetë i Trojës
Ku i dihet
Nata mbart misterin
VARGU YT…!
(in memoriam…)
Fishkëllimën e motit shpesh e dëgjoj,
po gjëmimi i vargut tënd BACË, shurdhët m’ka lënë!
Ditën, themeleve të kullave
dëgjoj ninullat e nënave,
edhe vajin e fëmijëve,
natën, zërin e bab’lokut n’lahutë,
duke i numëruar trimëritë e Oso Kukës e të Ahmet Delisë.
Prapë në themele të kullave mbjellim e ruajmë legjendat e Mujit e të Gjergj Elez Alisë!
PROLOG
Ty udhëtar shtigjesh,
Nëse të pyes,
në ç’anë lind
e në ç’anë
perëndon dielli,
mos më paragjyko !?
Nuk jam fis nomad!
Kam Dhe e Atdhe.
Jam Rrap i shekujve
ecur mijëvjeçarëve
kalvareve nëpër PROCESE.
Po tani, nga ky
mendim për dreq !?
Kafka është gjallë !?
Apo, mos ende nuk ka vdekur!?
Nuk jam çmendur, njerëz !
Atdheun e dua dhe pikë.
Edhe pse për çdo ditë,
sikur bindem se jetoj
në një spital psikiatrik !?
Të them tragjedi,
ndoshta është pak e pështirë,
po si ta emëroj ndryshe, si,,,
ju lutem më thoni ?
Kur të djeshmen VRER
E bartëm në të sotmen GRI !
Gjatë, shumë gjatë kemi ecur
plagën në zemër e lotin në sy,
shpresën barrë mbi supe viteve duke e bartur,
nga një shekull në
shekullin e Ri.
KAM MALL…!
Sa kam mall Lahutën e Fishtës,
zërin t’ia dëgjoj, nga majë e Veleçikut,
jehonën e fyellit të Martin Camajt,
blegërimën… lisat e gjatë, xhuranë e Naimit.
Kam shumë mall, për
Zanën e Sopotit,
melodinë e ëmbël të Laver Bariut.
Shqipëri, nga jugu në veri,
Je një e pa ndarë dhe nuk bëhesh dy.
PËR TY ÇAMËRI..!
Frymoj thellë, tepër thellë
aq sa horizontin dua ta fus ne gji!
Këto male, ky det, këto valë,
sikur më flasin për Ty.
Tretur mendimin në kohë,
e kohën të përqafuar e mbaj
e përflakura Çamëri,
dhimbja dhe plaga jonë e gjallë.
Vij nga veriu, ku majat plisbardha prekin qiellin,
jam këtu;
ta takoj Negovanin,
Hoxhë, Hasan Tahsinin.
Me vete mbart fjalën amanet
nga Hasan Prishtina,
një lul’kuqe Kosove dhuratë
nga Shota e nga Tringa!