“Plak, i varfër ku thërret qameti. S’kish as grua, as fëmijë, shkretani. Rrobat e ti ishin të ronitura, por ndrinin. I lante vetë dhe po vetë gatuante, fshinte, lante… ishte njeri i shenjtë.
Një ditë më mori në gjunë, më gëzoi kokën me dorë sikur do të më jepte uratën…
Dëgjo more bir, Zotin s’e nxënë as shtatë rrathët e qiellit, as shtatë rrathët e tokës. E nxë vetëm zemra e njeriut. Ndaj kujdes, mos e lëndo kurrë zemrën e njeriut.”.
-Zorba-
(Niko Kazanxaqis “Jeta e Aleksis Zorbas”)